ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΑΡΑΦΗΣ

Ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης ήταν Έλληνας στρατιωτικός, με συμμετοχή στους Βαλκανικούς πολέμους, στη Μικρασιατική εκστρατεία και στην Εθνική Αντίσταση, ως ηγέτης του  Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ). Κατά την περίοδο 1912-1920, υπήρξε οπαδός του κόμματος των Φιλελευθέρων του Ε. Βενιζέλου. Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τη Γερμανική κατοχή, πολιτεύτηκε με το κόμμα της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ). Ο Στέφανος Σαράφης γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1890. Μετά τη συμμετοχή του στους Βαλκανικούς πολέμους, με το βαθμό του λοχία, φοίτησε στη Σχολή Υπαξιωματικών, απ’ όπου αποφοίτησε ως ανθυπασπιστής και λίγο αργότερα προήχθη σε ανθυπολοχαγό. Η ανάμειξή του με το κόμμα του Ε. Βενιζέλου πριν το 1922 είχε ως αποτέλεσμα τη φυλάκιση και τον εκτοπισμό του από το στράτευμα. Η επιστροφή του σημειώνεται μετά το Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922 από τους Ν. Πλαστήρα και Σ. Γονατά. Τον επόμενο χρόνο προήχθη με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Αργότερα έγινε συνταγματάρχης, όμως η ανάμειξή του στο Bενιζελικό στρατιωτικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, προκάλεσε την καθαίρεση του από το στρατό και την απώλεια του βαθμού του. Αμνηστεύτηκε μετά την παλινόρθωση της Βασιλείας στην Ελλάδα με τη γενική αμνηστία που έδωσε ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ και επανήλθε στη θέση του συνταγματάρχη. Η άρνηση του Μεταξά να του επιτρέψει να συμμετάσχει στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, λόγω της ανάμειξης του σε κίνημα εναντίον του, τον ώθησε να συνεργαστεί με το αντιστασιακό-αντιφασιστικό κίνημα. Ως ηγέτης του ΕΛΑΣ, απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό και κάλεσε σε αντιστασιακή συστράτευση και συνεργασία με το ΕΑΜ. Το κάλεσμά του σημείωσε σημαντική επιτυχία. Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, ο Σαράφης και άλλοι στρατιωτικοί που είχαν προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν στα νησιά της εξορίας. Την εξορία του διέκοψε η εκλογή του στη Βουλή το 1951 με το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ. Η εκλογή του τελικά ακυρώθηκε, αλλά επιτεύχθηκε η απελευθέρωσή του και τα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει να πολιτεύεται με την Αριστερά. Πέθανε το 1957, όταν έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο του, τρέχοντας με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων, όχημα με οδηγό τον  Ιταλό Αμερικανό λοχία ενός αυτοκινήτου της αμερικανικής αποστολής. Η θλιβερή είδηση του θανάτου του συγκλόνισε όλη τη χώρα και γέννησε υποψίες πως επρόκειτο για πολιτική δολοφονία.

[kathimerini.gr, mixanitouxronou.gr]

GENERAL STEFANOS SARAFIS

General Stefanos Sarafis was a Greek soldier who participated in the Balkan Wars, the Asia Minor campaign and the National Resistance as leader of the Greek People’s Liberation Army (ELAS). During the period 1912-1920 he was a supporter of the Liberal Party of E. Venizelos and after liberation he became a politician with the party of the United Democratic Left (EDA). Stefanos Sarafis was born in Trikala in 1890. After participating in the Balkan Wars with the rank of sergeant, he attended the School of Non-Commissioned Officers and shortly after his graduation he was promoted to lieutenant. His involvement in the party of E. Venizelos before 1922 resulted in his imprisonment and his expulsion from the army. His return was noted after the Movement of September 11th, 1922 under N. Plastiras and S. Gonatas and the following year he was promoted to the rank of Lieutenant Colonel. His involvement in the Venizelist military movement of March 1st, 1935 resulted his deposition from the army and the loss of the rank of colonel. He was amnestied after the restoration of kingship in Greece by the general amnesty granted by King George II and was restored to the rank of colonel. Metaxas’ refusal to let him participate in the Greek-Italian war because of his involvement in a movement against him, prompted him to cooperate with the resistance-anti-fascist movement. As the leader of ELAS, he addressed the Greek people and called for resistance rallying and cooperation with National Liberation Front (EAM). His call was a significant success. After the Varkiza agreement and the disarmament of ELAS, Sarafis and other military men who had joined ELAS were arrested and deported to the islands of exile. His exile was interrupted by his election to Parliament in 1951 with the EDA party. His election was eventually annulled, but his liberation was achieved and he would continue to be involved in politics with the Left in the years to come. He died in 1957 when a vehicle of the American mission driven by an Italian American sergeant crashed into his car while running at a speed of 120 kilometers per hour. The sad news of the General’s death shocked the whole country and raised suspicions that it was a political assassination.