ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΤΡΟΖΟΣ
Ο Ιωάννης Ματρόζος ήταν ήρωας της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στην Ύδρα και ήταν μπουρλοτιέρης. Το 1824 πήρε μέρος στη Ναυμαχία του Καφηρέα και πυρπόλησε μια οθωμανική φρεγάτα την ώρα που έπλεε. Το ίδιο έτος πυρπόλησε στην ναυμαχία του Γέροντα ένα μπρίκι (είδος καραβιού). Πήρε μέρος και σε άλλες μάχες του αγώνα. Ο Ματρόζος χάρισε τα πάντα στην πατρίδα, έφθασε στα γεράματά του να είναι φτωχός και αγνοημένος, όταν οι πρώην ναύτες του είχαν γίνει καπεταναίοι στα βασιλικά καράβια και ο παλιός συμπολεμιστής του Κωνσταντίνος Κανάρης ήταν Υπουργός των Ναυτικών. Στα γεράματα του ζήτησε βοήθεια πηγαίνοντας στο υπουργείο. Εκεί του έκλεισε το δρόμο ένας άνθρωπος, που ασκούσε τη μικρή εξουσία του. Κατά καλή του τύχη, άκουσε τη συνομιλία τους ο Κανάρης, και ο γέρο-Ματρόζος δεν έφυγε άπρακτος και πικραμένος. Το περιστατικό πολύ συγκινητικά αφηγείται στο υπέροχο ποίημά του ο Σπετσιώτης ποιητής Γεώργιος Στρατήγης.
«Ματρόζε μου!» δακρύβρεχτος ο Κωνσταντής φωνάζει
και μες στα στήθη τα πλατιά σφιχτά τον αγκαλιάζει.
Κι ενώ οι δύο γίγαντες με τα λευκά κεφάλια
στ’ άσπρα τους γένεια δάκρυα κυλούσαν σαν κρυστάλλια,
δυο κορφοβούνια μοιάζανε γεμάτα από το χιόνι,
όταν του ήλιου το φιλί την άνοιξη το λειώνει.
Είναι γεγονός ότι η τότε ελληνική πολιτεία δεν φρόντισε επαρκώς για το μέλλον των αγωνιστών που είχαν δώσει όλη την περιουσία τους για τον αγώνα, αρκετοί από αυτούς παραγκωνίστηκαν, ενώ άλλοι οδηγήθηκαν σε δίκες (Κολοκοτρώνης, Πλαπούτας), στην επαιτεία και την φτώχεια. Τέτοιες γνωστές περιπτώσεις είναι αυτή της Μαντούς Μαυρογένους και της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Επίσης ο Νικηταράς, γνωστός και ως Τουρκοφάγος, πέθανε πάμπτωχος και λησμονημένος, έχοντας αναγκαστεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του να ζητιανεύει για να βγάλει τα προς το ζην.
[tanea.gr, «Μηχανή του Χρόνου»]
IOANNIS MATROZOS
Ioannis Matrozos was a hero of the Revolution of 1821. He was born in Hydra and was a burlotier. In 1824 he took part in the Battle of Kafirea and torched an Ottoman frigate while it was sailing. In the same year he torched a briki (a type of ship) in the Battle of Geronas. He took part in other battles of the struggle. Matrozos gave everything to his country, reaching his old age to be poor and ignored, when his former sailors had become captains in the royal ships and his old comrade-in-arms Konstantinos Kanaris was Minister of the Navy. In his old age he asked for help by going to the ministry. There he was blocked by a man who exercised his little authority. By good fortune, Kanaris overheard their conversation, and old Matrozos did not go away unheeded and bitter. The incident is very touchingly narrated in his wonderful poem by the Spetsesian poet George Stratigis.
“My Matrosos!” tearful Constantine cries
and in his broad breasts he embraces him tightly.
And while the two white-headed giants
in their white beards tears flowed like crystals,
two rump cocks seemed full of snow,
when the sun’s kiss in spring melts it.
It is a fact that the Greek state of the time did not take sufficient care of the future of the fighters who had given all their property for the struggle, many of them were sidelined, while others were led to trials (Kolokotronis, Plapoutas), begging and poverty. Such well-known cases are those of Madous Mavrogenous and Laskarina Bouboulinas. Also Nikitaras, also known as Turkophagus, died penniless and forgotten, having been forced to spend the last years of his life begging to make a living.